Als kind van de jaren ’90 was SimCity Classic mijn ultieme game. Ik was een jaar of 13 toen het spel in 1989 uitkwam, en ik kan me nog goed herinneren hoe ik uren, soms zelfs dagen, achter mijn computer doorbracht. De rol van burgemeester opnemen en mijn virtuele stad tot bloei brengen, was gewoon geweldig.
Een van mijn favoriete experimenten was het verhogen van de belastingtarieven met 50%. Door het spel in speed mode te zetten, waarin de tijd versneld verloopt, zag ik de belastinginkomsten exponentieel stijgen. Dit resulteerde in een onmiddellijke toename van de stadsfinanciën, maar ook in verhoogde leegstand en verloedering omdat burgers massaal de stad verlieten door de hogere lasten. Tevens, zonder voldoende politieposten te bouwen, en met een overaanbod aan industriële zones, leidde dit tot een versnelde stijging van de criminaliteit en een verslechtering van de levensomstandigheden. Het spel dwong me om strategische afwegingen te maken tussen belastingdruk, infrastructuurontwikkeling en criminaliteitsbestrijding, wat SimCity niet alleen boeiend maar ook educatief uitdagend maakte.
De computerrevolutie in de jaren ’90
In de jaren ’90 maakten scholen een sprongetje in de integratie van computers. Je had toen de Intel 486-processoren, en later de Pentium 1 en 2, die de technologische vooruitgang van die tijd vertegenwoordigden. Zelf had ik een 286-computer, die mijn ouders op afbetaling hadden gekocht via de Wehkamp. Ik was toen ongeveer 13 of 14 jaar oud. Deze computer had zo’n 640 KB RAM en een harde schijf van ongeveer 20 MB. De prijs van zo’n computer lag rond de 2.500 gulden – een flinke uitgave voor die tijd. SimCity Classic kwam op 3,5-inch floppy disks, die je in de computer stopte om het spel te installeren en te spelen. Ondanks de beperkte opslagruimte was het een geweldige ervaring.
Scholen zagen computers als een geweldige aanvulling voor het onderwijs, vooral voor basisvaardigheden en administratieve taken. De focus lag vooral op productiviteitstools zoals tekstverwerkers en spreadsheets. Games zoals SimCity werden nog niet echt gebruikt in de klaslokalen. Het idee dat games een rol konden spelen in leren, werd pas veel later erkend.
De generatiekloof en educatieve technologie
Veel leraren uit de jaren ’90 waren van een generatie die niet echt bekend was met computers en games. Daarom was er vaak weinig begrip over de educatieve waarde van dergelijke technologieën. Het idee dat simulaties zoals SimCity nuttig konden zijn voor leren, kwam pas later op gang, toen mensen zagen hoe games konden helpen bij het ontwikkelen van vaardigheden zoals kritisch denken en stadsplanning.
SimCityEDU en de uitdagingen
SimCityEDU, een educatieve versie van SimCity, werd in 2013 gelanceerd. Het idee was briljant – gebruik maken van de populaire game om spelgebaseerd leren te bevorderen. Helaas ging het niet helemaal zoals gepland. Het spel was niet altijd goed afgestemd op specifieke onderwijsbehoeften, leraren kregen niet genoeg training, en technische problemen beperkten de gebruikerservaring. Ook waren de kosten en operationele eisen een struikelblok voor veel scholen. Dit heeft bijgedragen aan het beperkte succes van SimCityEDU als educatief hulpmiddel.
Waarom onderwijs het nog niet echt begrepen heeft
Wat me nog steeds verbaast, en eerlijk gezegd niet meer, is dat zulke simulaties niet breder worden ingezet in het onderwijs. Ondanks de bewezen voordelen van spelgebaseerd leren, blijven veel scholen vasthouden aan traditionele onderwijsmethoden. Vaak ontbreekt het aan inzicht in hoe games effectief kunnen worden gebruikt als leerhulpmiddelen.
Het onderwijs lijkt soms vast te zitten in oude gewoontes en mist kansen om te profiteren van de technologieën die nu beschikbaar zijn. Dit patroon van vasthouden aan verouderde methoden, terwijl de technologie zich snel ontwikkelt, betekent dat we waardevolle mogelijkheden missen om leerlingen op een dynamische en relevante manier voor te bereiden op de toekomst.
Het is belangrijk dat onderwijsinstellingen de waarde van simulaties en andere educatieve technologieën gaan zien en omarmen. Als we blijven vasthouden aan het verleden zonder nieuwe manieren van leren te omarmen, zullen we achterblijven en niet optimaal profiteren van de tools die de moderne technologie biedtj
